طرح های جامع شهری به عنوان راهنمای توسعه شهرها، از اهمیت ویژه ای در سلسله مراتب برنامه ریزی شهری برخوردارند. این طرحها که مهم ترین ابزار هدایت و توسعه نظام مند شهرها می باشند علی رغم حدود نیم قرن سابقه در ایران، تاکنون جایگاه مناسب و لازم را در نظام برنامه ریزی نیافته و در نتیجه بازخورد آن در نظام برنامه ریزی انعکاس چندانی نداشته است؛ بنابراین، برای نیل به یک برنامه ریزی و مدیریت پویا، مستمر، منعطف و مبتنی بر واقعیات طرح های شهری، ارزیابی آنها گامی ضروری است. پژوهش حاضر، به بررسی میزان تحقق پذیری طرح های توسعه شهری با تاکید بر میزان تحقق پذیری کاربری های اراضی در طرح جامع محمود آباد می پردازد. نتایج طرح نشان می دهد که کاربری اراضی از تحقق پذیری ۹۵٫۷۳ درصدی در کاربری مسکونی۱۴۷,۷۵،درصد کاربری تجاری، ۶۱٫۴۶ درصد کاربری آموزشی، کاربری های خدمات رفاه عمومی ۳۱٫۳ درصد، درمانی ۲۲٫۹۸ و پارک و فضای سبز ۸٫۲۸ درصد، ورزشی۲۰.۸۴درصد، ادارای انتظامی۵۸,۱۱درصد و تفریحی توریستی ۳۰٫۷۷ درصد برخوردار می باشد. براین اساس کاربری مسکونی از بیشترین درصد تحقق پذیری، کاربری تجاری دارای ظرفیت مازاد بر نیاز و پارک ها و فضای سبز دارای کمترین درصد تحقق پذیری بودند.
