تایج تحقیقات مختلف در دهه های اخیر دربارۀ ابعاد نهادی، مالی و کارکردی مدیریت شهری ایران، بیانگر تداخل مسئولیت ها و اختیارات سازمان های دولتی و عمومی، ناهماهنگی در ارائۀ خدمات شهری، محدود بودن گستره وظایف و اختیارات نهادهای محلی، ناپایداری منابع مالی، اغتشاش قلمرویی و مشکلات دیگر در نظام مدیریت محلی است. در پاسخ به این مشکلات، راه حل مناسب در افزایش یکپارچگی در نظام تصمیم گیری و اقدام و در قالب «مدیریت شهری یکپارچه» جست وجو شده است. در این مقاله از روش های مرور تحقیقات و اسناد، مصاحبه و تحلیل محتوا در گردآوری و تحلیل داده ها استفاده شده است. عواملی که مدیریت یکپارچۀ شهری را از مدیریت متفرق متمایز می کنند، متنوع هستند و ابعاد مختلف قلمرویی، کارکردی، حقوقی، مالی و غیره دارند. در میان این ها، شیوۀ توزیع یا تخصیص کارکردها و وظایف، صلاحیت ها و مسئولیت ها میان دولت مرکزی و مراجع محلی یکی از عرصه های مهم تحلیل از نظر یکپارچگی و استقلال عمل در ادارۀ امور محسوب می شود. این مقاله نشان می دهد چند اصل بنیادین در عرصۀ کارکردی باید مورد تأکید قرار گیرد: نخست) واگذاری وظایف و کارکردهای بیشتر به شورا و شهرداری، به یکپارچگی بیشتر مدیریت شهری و در نتیجه، افزایش کارایی، اثربخشی و پاسخ گویی منجر خواهد شد. دوم) شورا و شهرداری، نزدیک ترین سطح مدیریت به شهروندان است و از این رو، مشروعیت و کارایی بیشتر نسبت به دیگر نهادها و سازمان های دولتی در خدمات رسانی دارد. سوم) شورا و شهرداری به دلیل مکان مبنا بودن، چندکارکردی بودن و انتخابی بودن، بهترین گزینه برای به عهده گرفتن نقش سازمان رهبر، در مدیریت شهری است.
