پس از پیروزی انقلاب مشروطه، قانون اساسی مشروطه در پنج محور کلی و در پنجاه و یک اصل تدوین شد. دو محور از محورهای پنجگانه قاون اساسی مشتمل بر اصول اول تا سی و یکم آن به تشکیل مجلس، وظایف و حدود حقوق آن اختصاص داشت. شکلگیری مجلس شورای ملی و تحقق وظایفی که قانون اساسی مشروطه برای آن مشخص کرده بود، بواسطه نخستین تجربه ایران از نظام پارلمانی و تجربه سنت دیرینه حکومتهای استبدای فارغ از چالشهای و موانع عملی نبود. بر این اساس مقاله پیشرو درصدد است تا با بکارگیری روش تحقیق تاریخی به این پرسش پاسخ دهد که مجلس اول شورای ملی در جهت تشکیل و حقق وظایف و حدود حقوق خود برپایه قانون اساسی مشروطه با چه موانعی مواجه شد؟ دستاوردهای پژوهش نشان میدهد که فراهم نبودن مکان مناسب برای برگزاری جلسات مجلس و مداخله مردم در روند مذاکرات بواسطه درک نادرست از اصل سیزدهم قانون اساسی موانع عملی در راستای تشکیل مجلس اول در چارچوب قانون اساسی بودند. همچنین ناآگاهی مردم از وظایف مجلس در چارچوب قانون اساسی و طرح مباحث نامعقول و خارج از حوزه وظایف مجلس در کنار ناآگاهی نمایندگان از وظایف مجلس و طرح مباحث سطحی و غیر مرتبط با وظایف و حدود حقوقی که قانون اساسی برای مجلس تعیین کرده بود، موانع عملیتحقق وظایف و حدود حقوق مجلس بودند که موجب ناکارآمدی مجلس اول مشروطه شدند.
