با پایان جنگ جهانی اول سران کشورهای پیروز جنگ در شهر پاریس گردهم آمدند تا بر پایه اصول 14 ماده ای ویلسون پیمان های صلح را منعقد کنند. ویلسون امیدهای فراوانی داشت تا بر اساس اصول 14 ماده ای او صلحی پایدار در اروپا برقرار شود. اما تحولات سیاسی اروپا در سالهای 1919 تا 1924 با به چالش کشیدن کنفرانس صلح و دستاوردهای آن شرایط دیگری را رقم زد. مقاله پیش رو در صدد است تا با استفاده از روش تحقیق تاریخی به بررسی این مسأله بپردازد که، چرا علی رغم تلاشهای صورت گرفته در کنفرانس صلح پاریس برای ایجاد صلح و ثبات سیاسی در اروپا، این قاره با چالشهای سیاسی در سالهای 1919 تا 1924 مواجه شد؟ و چه عواملی در بوجود آمدن این چالش نقش داشت؟ دستاوردهای این پژوهش مشخص می کند که تمرکز بیش از اندازه گرداندگان و اداره کنندگان کنفرانس صلح پاریس به مشکلات اروپای پیش از جنگ جهانی اول و بی توجهی آنها به مشکلات بوجود آمده در نتیجه جنگ موجب بروز چالشهای سیاسی در اروپا در سالهای 1919 تا 1924 شد. برهم خوردن توازن قوای سیاسی، انقلاب بلشویکی روسیه و تشدید خطر رادیکالیسم چپ، شکل گیری جریان های راست افراطی، شکل گیری جریان های تجدیدنظر طلب و بی ثباتی های سیاسی و اقتصادی آلمان از جمله این مشکلات بودند که موجب بروز چالش های سیاسی در سال های 1919 تا 1924 در اروپا شدند.
