پس از پیروزی انقلاب فرانسه در سال 1789.م توده های انقلابی با انسداد فعالیت و مشارکت سیاسی از سوی بورژواها که انقلاب را مصادره کرده بودند مواجه شدند. نماد بارز این انسداد سیاسی محدود کردند حق رای در فرانسه پس از انقلاب به کسانی بود که سالانه ده لیور مالیات پرداخت می کردند. در نتیجه این قانون بورژوائی تنها 50 هزار نفر از جمعیت 25 میلیون فرانسه از حق رای برخوردار شدند. این مسأله زمینه ساز شورشهای متععد تودههای شهری و رادیکال شدن فضای انقلاب فرانسه از زمان پیروزی آن شد. شدت گرفتن شورشهای شهری و رادیکال شدن فضای انقلاب موجب شد تا حکومت انقلابی برای سرکوب این شورشها از ارتش و ژنرالهای ان کمک بگیرد. در پی این وضعیت حکومتهای انقلابی برای بقای خود به ژنرالهای ارتش وابسته شدند. در چنین شرایطی بود که ناپلئون به عنوان یکی از ژنرالهای موفق ارتش فرانسه چه در زمینه سرکوب شورشهای داخلی و چه در زمینه جنگهای خارجی موفق شد تا قدرت را در فرانسه پس از انقلاب به دست گیرد و ان را دستمایه ایجاد امپزراتوری خود در سال 1804.م کند
