یادگیری مسئله محور روشی آموزشی فعّال و مبتنی بر سازنده‌گرائی است. سازنده‌گرایی، ریشه در اندیشه‌های علمی و تربیتی دانشمندانی همچون پیاژه ، برونر و جان دیوئی دارد، و بر نقش فعّال یادگیرنده در درک و فهم و ساختن دانش و علم تاکید دارد. حلّ مسئله معتبرترین فعالیت یادگیری است که دانش‌آموزان می‌توانند انجام دهند. در یادگیری مسئله محور، یادگیرنده از طریق توسعه راهبردهای یادگیری فراشناختی، کارکردن در گروه‌های کوچک و حلّ مسائل واقعی، نقش فعّالی در ساخت دانش پیدا می‌کند. درس تاریخ به جهت تأکید بر محفوظات، استفاده افراطی از روش سخنرانی، مشکلات ساختاری و گاه محتوائی کتاب درسی تاریخ از جاذبه اندکی برای تدریس برخوردار است. فراگیران غالباً از ملال آور بودن موضوعات تاریخی یاد می‌کنند. بنابراین مدرس تاریخ بایستی در پی یک روش مناسب برای آموزش باشد. یادگیری مسئله محور از جمله شیوه‌های است که علاوه بر علاقمند نمودن دانش‌آموزان به درس تاریخ در توسعه فهم و سواد تاریخی دانش‌آموزان مؤثر می‌باشد. سئوال اصلی این پژوهش اینست که یادگیری مسئله محور را چگونه می‌توان در آموزش تاریخ بکار بست؟ در پاسخ به این سئوال و با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی و استناد به تجربه عملی نگارندگان، این نتیجه حاصل آمد که در تدریس تاریخ به روشمسأله محور موضوعات آموزشی در دل مسأله اصلی تلفیق می‌شوند وتدریس براساس مسئله به شیوه عملی می‌تواند اشکال متنوعی داشته باشد. شیوه پروژه محور از جمله این روش‌ها است که به صورت نمونه عملی مورد بررسی قرار گرفته است.
