آثار هنری ایران، از جمله هنر فلزکاری، در طول سده های مختلف تاریخی، انعکاس دهنده ی اندیشه ها و دیدگاه های آیینی و مذهبی بوده اند .در این بین آثار فلزی دو سلسله سلجوقی و صفوی، از اعصار طلایی هنر ایران، که در این سرزمین حکومت های مستقل و یک پارچه ای ایجاد نمودند، به دلیل نوع گرایش های مختلف مذهبی سنی و شیعه، حائز اهمیت بسیاری هستند. از این رو، روش جمال شناسی در هنر اسلامی، به عنوان رویکرد مورد نظر در راستای ترکیب بندی ظروف فلزی دو دوره به کار گرفته شده است؛ تحقیق حاضر به بررسی و مطالعه در ظروف دو دوره سلجوقی و صفوی و همچنین چگونگی تاثیر جمال شناسی هنر اسلامی بر روند تحول ترکیب بندی های ظروف دو دوره می پردازد. این پژوهش از نظر روش شناسی از نوع توصیفی- تحلیلی و تطبیقی است و از لحاظ دسته بندی، کمی و کیفی است. تحقیق حاضر به دنبال این است که نشان دهد شاخصه هایی مانند ترکیب بندی در ظروف فلزی این دو دوره چگونه با الگوهای جمال شناسی در هنر اسلامی مطابقت یافته است . یافته های پژوهش با توجه به بررسی های انجام شده نشان می دهد که ترکیب بندی در آثار هر دو دوره به چشم میخورد اما آثار دوره صفوی توجه بیشتری به جمال شناسی داشته همچنین علاوه بر اشتراکاتی که در هر دو دوره به چشم میخورد تفاوت های بسیاری مانند به کار گیری تزیینات، تکنیک ها، کاربرد مواد و مصالح، محتوای آثار و همچنین خط نوشته هایی که بر روی ظروف هر دو دوره وجود دارد را نشان می دهد.
