نمایش خیابانی یکی از گونههای مهم و مورد توجه نمایش در ایران است. این نمایش به شکلهای مختلف در سالهای پیش از انقالب هم کار میشده، اما دوران شکوفایی و درخشش آن به سالهای پس از انقالب مربوط میشود. سالهایی که در شرایط ملتهب و حساس اجتماعی و سیاسی، هنرمند ایرانی هرروز با دستمایههای نوینی برخورد میکرد و این باعث میشد تا در همان شرایط، دست به خلق اثر خویش بزند؛ اثری که به تبع شرایط پیرامون، معترض و جنجالی بود. یکی از مواردی که در تئاتر خیابانی قابل بررسی است، زیباییشناسی است که در این پژوهش زیباییشناسی گودمن مد نظر است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و ابزار گردآوری اطالعات کتابخانهای است. از دستاوردهای پژوهش این است که اکثر تئاترهای خیابانی از نظر زیباییشناسی گودمن از نوع زماندار خطی است و در واقع مضمون تئاتر از نوعی برنامه هدفدار برخوردار است.
