خط و نقش، تعاملی با معنا و پویا در هنر نقاشی - خط دارد. نقاشی - خط از جلوه های هویت گرای هنرمندان نقاش و خوش نویس معاصر ایرانی می باشد که در جریان مدرنیته در دهه ی چهل پی به اهمیت و ارزش خطوط اسلامی ایرانی بردند. گروهی آن را تلفیقی از خوش نویسی، نقاشی و گرافیک می دانند و گروهی دیگر نوعی خوش نویسی می دانند، که در اجرای آن از تکنیک های نقاشی و طراحی استفاده می شود. این مقاله بر آن است تا با روش توصیفی _تحلیلی به بررسی ارتباط و تلفیق نقاشی و خط در آثار هنرمندان نقاشی - خط، حسین زنده رودی و نصرالله افجه ای بپردازد و تاثیر گذاری ارتباط خط و نقاشی در هنر نقاشی - خط دوره معاصر را مورد کنکاش قرار دهد و به این پرسش پاسخ دهد که رویکرد نقاشان معاصر با خط و خوش نویسی بالعکس خوش نویسان با تکنیک های طرح و نقش در آثارشان چگونه بوده است؟ و چه نتیجه ای از تعامل خط و نقاشی - به طور ویژه در آثار حسین زنده رودی و نصرالله افجه ای - حاصل شده است؟ نتیجه پژوهش بیانگر آن است که حسین زنده رودی توانست با رویکرد حروف گرایانه و با امکانات رنگ و بافت به گونه ای سامان می دهد که به بیان تجسمی ناب دست یابد و نصرالله افجه ای با خط نقاشی می کند و وفادار به خوش نویسی سنتی، از پتانسیل موجود در فرم حروف و درک عمیق از ترکیب شکل آن ها به یک هنر انتزاعی و فارغ از کار کرد معنایی و انتقال پیام، به دستمایه ای مدرن در تحولات تصویری ایران بدل شده است. در نهایت با استفاده از دانش بصری و ویژگی های دیداری و تصویری انواع خوش نویسی و بهره گیری از خواص رنگ ها و فرم ها آثاری پدید آوردند که بتوانند انتقال احساسات و اندیشه های گونه گونی زبان و خط در هر کجای جهان ممکن سازد.
