روابط انسانی در هر حوزه نیازمند تنظیم است و یکی از حوزه‌های مهم اجتماعی، تنظیم روابط حوزۀ روستایی است. از آنجایی که بخش اعظمی‌از جمعیت ایران در جوامع روستایی زندگی نموده و از طرفی یکی از اهداف سندهای توسعۀ کشور در حوزه‌های عمرانی، اجتماعی و فرهنگی توسعۀ روستایی را مدنظر قرار داده‌اند که این ضرورت را ایجاب می‌نماید تا مسئلۀ قوانین و مقررات این حوزه، مورد بررسی و مداقه قرار گیرد. مقررات حقوقی به منزلۀ زیرساخت توسعۀ روستایی در اسناد کلان بالا دستی اعم از قانون اساسی و برنامه‌های توسعه تا قوانین عادی و آیین‌نامه‌ها و نظام‌نامه‌ها، مقرر گردیده است. این مقررات آنقدر درهم تنیده و پراکنده تصویب شده است که تشخیص آن‌ها برای مجریان قانون و پژوهشگران و مردم عادی، بسیار دشوار است؛ از این رو در این پژوهش با نگاه مختصر تحلیلی و انتقادی به بررسی برخی از قوانین و مقررات حوزۀ روستایی پرداخته‌ایم.
