توسعه پایدار به عبارتی مدیریت و نگهداری منابع طبیعی ، کشاورزی و محیط زیست و جهت بخشی تحولات وساختار اداری در راستای استفاده بهینه در بخش گردشگری است، به طوری که تأمین مداوم نیازهای بشری و رضایتمندی نسل حاضر و نسل های آینده را تضمین کند. چنین توسعه پایداری (در محورهای کشاورزی، منابع طبیعی، محیط زیست و گردشگری) با حفاظت زمین، آب وذخائر ژنتیکی گیاهی وجانوری همراه است، تخریب زیست محیطی به همراه ندارد، از فناوری مناسب استفاده می کند، از نظر اقتصادی بالنده وپایدار واز نظر اجتماعی مورد قبول است. در این راستا دستیابی به توسعه پایدار هم اکنون در دستور کار همه کشورهای جهان قرار دارد و همه دولت ها با توجه به زمینه های فرهنگی و اعتقادی خود تلاش دارند تا سهم خود را در این نهضت بزرگ جهانی ایفا نمایند. مهم ترین این دستاوردها طی چند دهه اخیر توجه به این نکته است که برای سلامت کره زمین باید ((جهانی )) اندیشید و ((محلی)) عمل نمود، زیرا که برنامه ریزی جهت دست یابی به توسعه پایدار باید به عنایت به توان ها و محدودیت های محلی صورت پذیرد تا نتیجه مطلوب تری حاصل گردد. نظام طبیعت بر مبنای تعادل چرخه های بیو ژئو شیمی پایدار است و هر عامل بر هم زننده تعادل در بیوم ها سبب کاهش راندمان و بازده طبیعی اکو سیستم ها خواهد شد. موجودات زنده و طبیعت جزء لاینفک یکدیگر بوده و پویایی آنها در گرو بر قراری تعادل بین آنهاست. بهره برداری بی رویه و غیر اصولی بدون در نظر گرفتن توان اکولوژیک منابع طبیعی سبب تغییرات درطبیعت و در نهایت نابودی اکو سیستم می گردد. لذا امروزه توجه به پیامدهای صنعت گردشگری در حوزه های اقتصادی، اجتماعی ، فرهنگی و زیست محیطی در سطح جهانی بسیار افزایش یافته است.
