فولاد ضد زنگ یکی از پرکاربردترین آلیازها در صنعت، به ویژه در ساخت سازه های شناور در آب محسوب می شود که تحت تاثیر فرآیند خوردگی قرار می گیرد. از آنجایی که آلیاژ مذکور در معرض محیط های خورنده، نظیر آب دریا دچار خوردگی حفره ای می شود، یافتن راهکارهای مناسب به منظور پیشگیری و یا به تعویق انداختن این پدیده مخرب حایز اهمیت می باشد. آخیرا با الهام از صدف دو کفه ای مشخص شده است که دوپامین خاصیت چسبندگی به انواع سطوح را دارد و قادر به تشکیل پلیمری به روش خود تجمعی است. با توجه به بهبود اثر ضد خورندگی پوشش دو لایه بر روی سطح الکترود فولاد ضد زنگ 304 ، در این پژوهش ابتدا از یک لایه آمینو اسیدهای ال-سیستئین و ال-گلایسین که ترکیباتی غیر سمی و دوستدار محیط زیست می باشند و به روش خود انباشتگی روی سطح الکترود پوشش داده می شوند، استفاده شد. سپس به بررسی اثر بازدارندگی خوردگی دو آمینواسید نامبرده بر روی فولاد ضد زنگ در دو محیط خورنده محلول 3.5 درصد وزنی سدیم کلرید و آب دریای استریل شده با بکارگیریپلاریزاسیون تافلی و طیف بینی امپدانس الکتروشیمیایی پرداخته شد. طبق نتایج بدست آمده، غلظت های 0.05 مولار ال-گلایسین و 0.001 مولار ال-سیستئین در آب استریل دریا و غلظت های 0.075 مولار ال-گلایسین و 0.005 مولار ال-سیستئین در محلول 3.5 درصد وزنی سدیم کلرید بیشترین بازده بازدارندگی را از خود نشان داده و به عنوان غلظت بهینه معرفی شدند. در ادامه الکترود اصلاح شده با آمینو اسید را در محلول دوپامین هیدروکلرید در pH=8.5 غوطه ور نموده و پلیمر دوپامین به روش خودتجمعی بر روی سطح الکترود نشانده شد. نتایج حاصل از اندازه گیری های الکتروشیمیایی حاکی از آن است که بازده بازدارندگی خوردگی به میزان قابل توجهی افزایش یافته است.
