امروزه کیفیت زندگی شهری به عنوان اصلی ترین مسأله در بهینه سازی محیط زندگی انسان هاست. بنابراین می توان گفت که کیفیت زندگی منعکس کننده شرایط زندگی و رفاه افراد است. در واقع نظریه کیفیت زندگی، ترویج و توسعه مفاهیم کیفیت محیط زندگی مردم است تا بهترین شیوه های زیستی برای آن ها فراهم شود. نواحی شهری با چالش های مهمی در زمینه های تخریب فیزیکی و محیطی، محرومیت اجتماعی، ناامنی، بیکاری، کمبود مسکن و ترافیک روبرو هستند که این مشکلات کیفیت زندگی شهری را به شدت کاهش می دهند. از این رو در این پژوهش، هدف مهم و اساسی، سنجش کیفیت زندگی شهری ساکنان نواحی سه و چهار از منطقه دو ساری و ارائه راهبردهای بهبود در جهت ارتقاء کیفیت زندگی ساکنان این نواحی می باشد. روش سنجش این پژوهش بر مبنای تحلیل عینی و ذهنی می باشد. در این تحقیق ابتدا صحت سؤالات پرسش نامه با استفاده از آلفای کرون باخ بررسی شد و سپس مدل مفهومی تحقیق به کمک تکنیک تحلیل عاملی روایی سنجی شد. نتیجه این تحلیل نشان داد که شاخص های موردنظر توانسته اند 74/0 واریانس جامعه آماری را بیان کنند که این رقم مبین روایی مدل تحقیق می باشد. در این پژوهش بعد ذهنی کیفیت زندگی با بررسی میزان رضایتمندی ساکنان دو ناحیه از شاخص های کیفیت زندگی با کمک طیف پنج گزینه ای لیکرت مورد پیمایش قرار گرفت. جهت انجام این امر 381 پرسش نامه در سطح محلات هر دو ناحیه به روش نمونه گیری تصادفی ساده تکمیل گردید. سپس اطلاعات مستخرج از پرسشنامه به وسیله نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون T-test تحلیل شدند و شاخص های عینی نیز با روش مشاهده کارشناسی و مطالعات کتابخانه ای موردسنجش قرار گرفت. نتیجه بررسی نشان می دهد که وضعیت شاخص های عینی ازجمله سرانه خدمات، تراکم جمعیتی، آلودگی زیست محیطی و ... در ناحیه سه بهتر از ناحیه چهار می باشد همچنین نتایج تحلیل ذهنی نیز نشان می دهد که ناحیه سه با 3.49 امتیاز از کیفیت زندگی مطلوب تری نسبت به ناحیه چهار(2.84) برخوردار است. این برتری درزمینه هایی چون مسکن، امنیت، سرزندگی، بهداشت محیط بیشتر نمود داشته است.
