امروزه فضا های شهری و بنا ها از عدم ارتباط با بافت پیرامونی خود رنج می برند. شواهد حاکی از آن است که بناهای امروزی تمایلی به دریافت انرژی های محیطی از پیرامون خود نشان نمی دهند و خود را با ابزارها و تاسیسات مکانیکی غیر پایدار وفق داده اند. گویی دیگر بافت شهری توانایی تغذیه بناها را ازدست داده است. از طرفی بهره وری راهکارهای طراحی معماری پایدار نیز منوط به مساعد بودن بستر شهری جهت ایجاد ارتباط میان بنا و محیط است که در شهرهای امروز ایران دچار چالش شده است. بررسی بافت شهرهای بومی ایران، نمایانگر آن است که جانمایی بناها و ابزارهای اقلیمی آنها رابطه تنگاتنگی با محل قرارگیری پوشش های گیاهی و باغات در بافت شهری داشته است. بنابراین با بررسی های فوق، به نظر می رسد تاثیر پوشش گیاهی بر تنظیم شرایط محیطی بناها از طریق واکاوی اصول: جانمایی فضای سبز در بافت شهری، تعامل پوشش گیاهی شهری و ابزارهای اقلیمی بنا، بهره گیری از انواع خاص پوشش گیاهی، رابطه میان بادهای غالب و محل قرارگیری پوششهای گیاهی؛ قابل حصول خواهد بود. نتیجه چنین تعاملی میان فضا های سبز شهری و کالبد بناها، بستر مساعدی را جهت بهره گیری از راهکارهای طراحی معماری پایدار و کاهش مصرف انرژیهای فسیلی ایجاد خواهد نمود.
