اساسی‌ترین نیازِ انسان، آب است. حقیقتاً ارزش آب، به‌سان عنصری پایدار و سازنده برای زندگی است. در سال‌های اخیر، با تغییر اقلیم و کاهش بارندگی و استفاده ناصحیح از منابع، به‌ویژه در ایران که بخش زیادی از آن را مناطق خشک تشکیل داده است، با مشکل کم‌آبی، روبرو هستیم. با توجه به پیک بارش‌ها در زمان محدود که منجر به آبگرفتگی معابر می‌شود، بنابراین مناسب است، تدبیری اندیشیده شود تا با برنامه‌ریزی صحیح، نیازهای آبی، بهبود یابد. از آن‌جایی که جمع‌آوری آب باران از زمان‌های دیرینه در ایران، نهادینه بوده است؛ و با در نظر گرفتن تازه‌ترین هشدارِ نشستِ سازمان ملل۲۰۲۳، در مورد وخیم‌تر شدن وضعیت کم‌آبی؛ هدف این پژوهش، بررسی یک سیستم جمع‌آوری آب باران برای دانشگاه مازندران است که در جهت رسیدن به فناوری‌های سبز انجام شده است. در این راستا تحقیق حاضر به قابلیت جمع‌آوری آبِ باران و تحلیل کمی و کیفی آن، پرداخته است. یافته‌ها در این پژوهش حاکی از آن هستند که در فصل پاییز با حجم مخزن ۱۵۰۰ متر مکعب و فصل زمستان با حجم مخزن ۷۵۰ متر مکعب و در فصل بهار با حجم مخزن ۶۰۰ متر مکعب و در فصل تابستان ۳۶۰ متر مکعب نیاز است که بدین ترتیب با یک مخزن ۱۵۰۰ متر مکعبی در دانشکده هنر و معماری که نمونه مطالعاتی این پژوهش است، می‌توان در فصول کم‌آبی و در مواقع بحرانی کمبود آب، از پتانسیل آب‌های جمع‌آوری شده، استفاده کرد.
