در نیم قرن اخیر، با افزایش جمعیت شهرنشینی، شاهد ساختوسازهای بیرویه، از بین بردن درختان و کاهش فضای سبز شهری بوده؛ که این مسئله افزایش دمای هوای مناطق شهری نسبت به حومه شهر و مناطق روستایی را به همراه داشته است. همچنین این امر موجب کاهش پوشش گیاهی مناطق شهری شده است. این در حالی ستکه درختان باعث افزایش کیفیت فضایی محیطهای شهری میشوند و همچنین در ایجاد شرایط آسایش محیطی نقش بسزایی را ایفا میکنند. این پژوهش باهدف بررسی تأثیر سایه، نوع و مقدار پوشش گیاهی در کاهش دما و تفاوت درختان خزانپذیر و خزان ناپذیر، سوزنیبرگ و پهنبرگ، پرتراکم و کم تراکم در ایجاد آسایش حرارتی در فضاهای شهری است. در این پژوهش ابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانه و سپس با توزیع پرسشنامه به عابرین پیاده خیابان شریعتی و مدرس بابل انجامشده است. سپس با اندازهگیری دما در 5 نقطه از این دو خیابان تفاوتهای دمایی بررسی شد. یافتهها نشان میدهد احساس آسایش عابرین پیاده از خیابانهایی دارای درختان برگریز به دلیل دریافت نور بیشتر در فصل زمستان بیشتر از مناطق دیگر با درختان همیشهسبز است. نتایج پژوهش، نشان از این دارد که افزایش تراکم درختان باعث کاهش سرعت جریان باد و وجود درختان با ارتفاع ساقه زیاد و گسترده، خزان پذیر نسبت به همیشهسبز و پهنبرگ نسبت به سوزنیبرگ باعث افزایش سرعت جریان باد شوند ازاینرو بر تعدیل دما و درنتیجه آسایش حرارتی تأثیر چشمگیری دارد.
