ازآﻧﺠﺎﯾی کﻪ اﺳﻼم دﯾﻦ رﺣﻤﺖ اﺳﺖﻣﺠﺎزات اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺪون اﺑﻼغ ﻧﻮاﻫی و اواﻣﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ را ﺧﻼف رﺣﻤﺖ و کﺮاﻣﺘی ﻣیداﻧﺪ کﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ذات ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻗﺮار داده اﺳﺖ، ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ کﻪ در ﻓﻘﻪ اﺳﻼﻣی ﻋﻠی اﻟﺨﺼﻮص ﻓﻘﻪ اﻣﺎﻣﯿﻪ اﺻﻮل و ﻣﺒﺎﻧی ﻣﺘﻌﺪدی از ﺟﺎﻧﺐ ﻓﻘﻬﺎ و اﺳﺘﻨﺒﺎط آﻧﻬﺎ از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻓﻘﻬی در ﻣﻮرد ﻧﻬی از ﻋﻘﺎب ﺑﺪون اﻃﻼع و اﺑﻼغ چون»ﻗﺒﺢ ﻋﻘﺎب ﺑﻼﺑﯿﺎن«،»اﺻﻞ ﺑﺮاﺋﺖ«و…ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ، ﻫﺪف از اﯾﻦ اﺑﻼغ در ﺣﻘﻮق ﺟﺰای ﻣﺪرن ﻧﯿﺰ ﺗﺎﻣﯿﻦ اﻣﻨﯿﺖ ﺧﺎﻃﺮ و ﺣﻔﻆ کﺮاﻣﺖ اﻧﺴﺎﻧی اﻓﺮاد ﻣﺘﻬﻢ اﺳﺖ ﺗﺎ در ﺳﺎﯾﻪ اﯾﻦ اﺻﻞ از ﯾک ﺳﻮ ﺑﺪون دﻟﯿﻞ و ﺑﻪ ﺻﺮف ﺷک و ﺷﺒﻬﻪ ﻣﺤکﻮم ﻧﺸﻮﻧﺪ و از ﻃﺮﻓی ﻣﺠﺎزات آﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻋﺼﯿﺎن و ﺟﻮر ﻗﻀﺎت ﺑﯿﺶ از آﻧچﻪ کﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻣیﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﻮرد ﺣکﻢ ﻗﺮار ﻧگﯿﺮد، اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﻮلو ﻣﺤﺘﻮای اﺻﻞ اﺑﻼغ ﺗکﺎﻟﯿﻒ ﺑﻪ ﻣکﻠﻔﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺠﺎزات آﻧﻬﺎ در ﻓﻘﻪ اﻣﺎﻣﯿﻪ روﺷﻦﺗﺮ و ﺟﺎﻣﻊﺗﺮ از اﺻﻞ ﻗﺎﻧﻮﻧی ﺑﻮدن ﺟﺮم و ﻣﺠﺎزات اﺳﺖ چﺮاکﻪ در ﻓﻘﻪ اﺻﻞ ﺑﯿﺎن ﺗکﻠﯿﻒ ﺻﺮف ﺻﺪور آن ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠکﻪ وﺻﻮل آن ﻣﻮﺿﻮﻋﯿﺖ دارد، در ﺣﺎﻟی کﻪ در ﺣﻘﻮق اﺻﻞ ﺑﺮ آگﺎﻫی ﺑﻪ ﺻﺮف ﺻﺪور ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻬﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.درﺣﻘﻮق کﯿﻔﺮی اﯾﺮان گﺮچﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻨﺒﻊ پﺮ ﺑﺎر ﻓﻘﻪ اﺳﻼﻣی اﯾﻦ اﺻﻞ اﺻﻮﻻ ً ﻣﻮرد پﺬﯾﺮش ﻗﺮار گﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، امادر ﻣﻮارد ﻣﺘﻌﺪدی ﺧﺼﻮﺻﺎ ً درﻗﺎﻧﻮن ﻣﺠﺎزات اﺳﻼﻣی ﻣﺼﻮب1392و آﯾﯿﻦﻧﺎﻣﻪ دادﺳﺮاﻫﺎ ودادگﺎهﻫﺎی وﯾژه روﺣﺎﻧﯿﺖ ﻣﺼﻮب1369اﺻﻼﺣی1384ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺑﺎرزی ﻧﺎدﯾﺪه گﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳت
