گیاهان خانواده کلم یکی از پرمصرف ترین خانواده های گیاهی در سراسر دنیا، دارای نیازمندی بالایی به جذب سولفور جهت حفظ رشد می باشند. سولفات به عنوان مهمترین و اصلی ترین منبع سولفور برای گیاهان در نظر گرفته شده است. سولفات از طریق هم انتقالی ﭘروتون/ سولفات و صرف مولکول ﭘرانرژی ATP توسط سلولهای ریشه جذب می شود. سپس توسط آوند چوبی بارگیری شده و به اندام هوایی منتقل و توزیع می گردد (1). حاملین سولفور که درگیر جذب و انتقال سولفور می باشند در 4 گروه متفاوت بر اساس عملکرد و مکان استقرار تقسیم بندی شده اند (2). اگر چه پلاستیدهای ریشه شامل همه آنزیمهای مسیر احیا سولفات می باشد، قسمت عمده سولفات در کلروپلاستهای ساقه مورد احیا و تثبیت قرار می گیرد. سولفات (SO42-) پس از جذب و قبل از احیا توسط آنزیم ATP سولفوریلاز به فرم فعال آدنوزین-5-فسفوسولفات (APS) تبدیل می شود. سپس توسط آنزیم APS ردوکتاز به سولفایت (SO32-) احیا گردیده که به نوبه خود به سولفاید ((S2- از طریق آنزیم سولفاید ردوکتاز(SiR) احیا می شود. در آخرین مرحله -oاستیل سرین تیول لیاز سولفاید را به اسید آمینه سیستئین تبدیل می کند و سرانجام اسید آمینه سیستئین به عنوان پیش ساز ترکیبات سولفور دار آلی قرار می گیرد(3 و4). علاوه بر سولفات، گیاهان قادر به جذب سطحی گازهای سولفور دار از قبیل سولفید هیدروژن و دی اکسید سولفور می باشند. بطوریکه گازهای سولفور دار پس از جذب از طریق مسیر احیا سولفات مورد احیا و تثبیت قرار می گیرند. بنابراین افزایش غلظت این گازهای سولفور دار آنها را به عنوان عوامل آلاینده محیط زیست که دارای اثرات سمی بر روی گیاهان می باشند تبدیل کرده در حالیکه در هنگام تنش ناشی از کمبود سولفور در تغذیه معدنی به عنوان منابع سولفوری جایگزین گیاه عمل می کنند. در تحقیق حاضر اهمیت نقش تنظیمی ترانسپورترهای سولفور به همراه آنزیمهای مسیر احیای سولفور در تعدیل سولفور داخلی گیاه در هنگام تنش ناشی از سولفور (افزایش یا کاهش) در گونه های کلم مورد بررسی قرار گرفته است.
