در اوایل قرن بیستم شوری به صورت «مقدار کل ماده جامد برحسب گرم در یک کیلوگرم از آب دریا که تمام کربنات های آن اکسید شده، یون های برم و ید آن توسط کلر جایگزین شده و تمام مواد ارگانیک، اکسید شده باشند»، تعریف شد [1]. این تعریف شیمیایی، به تبعیت از پیشرفت های علمی و مهندسی حاصل شده طی صد سال اخیر مورد اصلاح قرار گرفته که از مهمترین آنها که توسط کارگروه های تخصصی یونسکو تدوین شده اند، عبارتند از PSS-78[2]، EOS-80 [3]و TEOS-10 [4]. این استاندارد در مقایسه با EOS-80 که به عنوان مبنای محاسبات ترمودینامیکی مربوط به آب های ایران نیز توسط سازمانها و پژوهشگران کشورمان مورد استفاده قرار می گیرد، از مزایای متعددی برخوردار است که مهمترین آنها عبارتند از: • بازنمایی کلیه خواص ترمودینامیکی آب شور به صورت تطابق پذیر با قوانین ترمودینامیک و امکان مشتق گیری متقابل ترمودینامیکی ماکسول . • ملحوظ نمودن ساختار شیمیایی آب شور و بکارگیری اصلاحات لازم برای تغییرات غیر معمول در این ساختار به منظور بهبود مدل سازی رفتار ترمودینامیکی آب شور. • فراهم سازی بستر جدیدی برای انجام پژوهشهای مرتبط با پارامترهای بنیادین آب شور. لازم به توضیح است که به واسطه تفاوت قابل توجه نسبت ترکیبات موجود در آب دریای خزر با آب شور استاندارد [5] و عدم دسترسی مؤلفان TEOS-10 به اطلاعات کافی از این پهنه، آب دریای خزر از استاندارد مذکور مستثنی شده است [4] که در این مقاله با ارائه معادله ای برای تبدیل فرضی آب دریای خزر به آب شور استاندارد، تخمینی از خواص اصلی ترمودینامیکی آب دریای خزر ارائه شده و خطای محاسباتی نیز اجمالاً مورد بررسی قرار گرفته است.
