ضیاء فلاح محمدی

زمینه و هدف: هایپرتروفی عضلانی از طریق مسیرهای سیگنالینگ مولکولی تنظیم می شود. در همین ارتباط، هدف راپامایسین در پستانداران (mTOR) از طریق فسفوریلاسیون پروتئین ریبوزومی 70 کیلو دالتونی S6 کیناز (p70S6K) نقش مهمی ایفا می کند که ممکن است بعد از تمرین موازی و در نتیجه فعال سازی کیناز فعال شده AMP (AMPK) مختل شود. بااین حال، نتایج متناقضی درباره اثر میان مدت ترتیب تمرین ترکیبی بر این پاسخ های مولکولی وجود دارد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین موازی با ترتیب مخالف بر پاسخ های mTOR، p70S6K، AMPK و Murf-1 در عضله خم کننده طویل انگشت شست پا در رت های نر بود. روش : تعداد 40 سر رت نر نژاد ویستار (سن: 8 هفته ) به طور تصادفی در 5 گروه تمرین مقاومتی (R)، تمرین استقامتی (E)، تمرین موازی مقاومتی-استقامتی (R+E)، تمرین موازی استقامتی-مقاومتی (E+R) و کنترل (C) و شرایط یکسان آزمایشگاهی قرار گرفتند. گروه های تمرینی به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته در برنامه تمرینی شرکت کردند. پروتکل تمرین مقاومتی شامل 10 تکرار بالا رفتن از نردبان یک متری با وزنه ای آویزان بر دم معادل 80-30 درصد آزمون اضافه بار بیشینه که قبل از هر هفته اندازه-گیری می شد بود. پروتکل تمرین استقامتی شامل دویدن روی تردمیل با افزایش تدریجی شدت و مدت دویدن در دوره تمرینی از 10 دقیقه و سرعت 9 متر در دقیقه در هفته اول تا 60 دقیقه و سرعت 30 متر در دقیقه در هفته پایانی بود. گروه های تمرین موازی، تمرینات مقاومتی و استقامتی را با ترتیب مخالف و با 5 دقیقه استراحت بین دو تمرین اجرا کردند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، عضله FHL رت ها استخراج و سطوح p-mTOR، p-p70S6K، p-AMPKα1 و MuRF-1 با استفاده از روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز آماری داده ها با استفاده از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی با سطح معنی داری 05/0p≤ انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد، سطح p-mTOR در دو گروه R و R+E نسبت به بقیه گروه ها به طور معنی داری بیشتر بود (002/0p=). همچنین، میزان p-p70S6K فقط در گروه مقاومتی نسبت به گروه کنترل و استقامتی افزایش معنی داری نشان داد (005/0=p). با این حال، در متغیرهای p-AMPKα1 و MuRF-1 تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که ترتیب تمرین موازی ممکن است بر پاسخ های مسیر سیگنا