پیوند سلول های بنیادی و انجام تمرین ورزشی از جمله راههای کمک به درمان غیر دارویی می باشد که امروزه برای درمان بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط در موش های پارکینسونی، پس از پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان بود. بدین منظور 35 موش صحرایی نر هفت هفته ای با وزن 250-300 گرم به صورت تصادفی به گروههای کنترل سالم، پارکینسونی کنترل، سلول درمانی، تمرین و سلول درمانی+تمرین تقسیم شدند. برای ایجاد مدل پارکینسونی تخریب جسم مخطط با تزریق 5 میکروگرم محلول 6-هیدروکسی دوپامین به صورت استریوتاکسی صورت گرفت و برای تایید آن از آزمون چرخش آپومورفین استفاده شد. علاوه بر این به منظور جدا سازی سلول های بنیادی از مغز استخوان ران و درشت نی موش های صحرایی نر شش تا هشت هفته ای استفاده شد که پس از کشت حدود 105 سلول در دو میکرولیتر محیط از طریق کانال به داخل جسم مخطط گروههای دریافت کننده سلول تزریق شد. همچنین تمرین شامل هشت هفته دویدن روی نوارگردان با سرعت 15 متر بر دقیقه در دو وهله 15 دقیقه ای و پنج روز در هفته بود. قابل ذکر است که فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین به روش الایزا انازه گیری شد. یافته ها نشان می دهند که مقادیر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط در گروه تمرین، سلول و به ویژه تمرین+سلول افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل پارکینسون داشته است (0/05>P). به طور کلی نتایج پژوهش حاضر اثر هشت هفته تمرین روی نوارگردان در موش های پارکینسونی پیوند شده با سلول های بنیادی مغز استخوان را مورد تایید قرار داد که می تواند به عنوان یک روش کمک کننده درمان غیر دارویی مورد توجه قرار گیرد.
