خستگی ناشی از ورزش پدیده ای است که دارای منشأ محیطی و مرکزی است. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر بادکش درمانی گرم وخشک بر شاخص های الکترومیوگرافی عضلانی، برون ده توان، خستگی و ارتباط بین آنها به دنبال یک فعالیت وامانده ساز انجام شد. مواد و روش ها: پانزده کشتی گیر جوان استان مازندران به صورت داوطلبانه و در دسترس در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفتند. با استفاده از طرح متقاطع، ورزشکاران به طور تصادفی تحت ریکاوری غیر فعال به مدت 30 دقیقه یا تحت بادکش-درمانی گرم و خشک برای مدت30 دقیقه قرار گرفتند. پس از یک دوره 7 روزه، که اثرات مداخلات از بین می رود افراد دوباره به آزمایشگاه بر گشتند تا مرحله پس آزمون را انجام دهند. محل قرار گیری الکترود های الکترومیوگرافی روی عضلات دوسر بازویی، سه سر بازویی، دالی قدامی، دالی خلفی، سینه ای بزرگ، ذوزنقه ای قسمت فوقانی و پشتی بزرگ مشخص شد. شاخص های الکترومیوگرافی شامل توان دوم میانگین (RMS) و شیب میانگین توان فرکانس ها (MPF)، و شاخص بیوشیمیایی خستگی، سطح لاکتات پلاسما بود. آزمون UBISP (آزمون بی هوازی بالاتنه) روی دوچرخه وینگیت دستی انجام و همزمان فعالیت عضلانی قسمت راست بالاتنه توسط دستگاه EMG ثبت شد. از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه و تحلیل واریانس با اندازه های مکرر و T زوجی برای بررسی تفاوت های بین گروهی استفاده شد. سطح معنی داری آزمون ها برابر و کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: بادکش درمانی باعث افزایش MPF عضله دالی قدامی (003/0=P، 63/3=T) در مقایسه با گروه ریکاوری غیر فعال شد. همچنین بادکش درمانی در مقایسه با ریکاوری غیر فعال باعث افزایش میانگین توان و اوج توان بعد از ریکاوری شد . نتیجه گیری: در مطالعه حاضر بادکش درمانی گرم وخشک، منجر به افزایش در مقادیر MPF عضله دالی قدامی شد. بنابراین استفاده از این روش برای بهبود اجرای آزمودنی های سالم فعال در فعالیت های کوتاه مدت شدید همچون آزمون وینگیت توصیه می شود .
