ضیاء فلاح محمدی

زمینه و هدف: با توجه به نتایج تحقیقات پیشین و ت أثیر تمرین اختیاری روی فاکتورهای نروتروفیک در درمان بیماری پارکینسون، هدف از انجام پژوهش بررسی تغییرات سطح MANFجسم مخطط موش های صحرایی نر در معرض سم عصبی تزریقی توسط جراحی استریوتاکسی به دنبال 4هفته دویدن روی نوار گردان بود. روش بررسی: 24سر موش صحرایی نر به 4گروه شم، کنترل پارکینسون، کنترل سالم و تمرین پارکینسون تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 4هفته 5روز در هفته و روزانه 2جلسه 15دقیقهای که حداقل 1ساعت از هم فاصله داشتند، با سرعت 15متر بر دقیقه تمرین انجام دادند. تزریق محلول -6هیدروکسی دوپامین ( )6-OHDAبه داخل جسم مخطط مغز با هدف تولید مدل تجربی پارکینسون صورت گرفت. 3هفته پس از تزریق -6هیدروکسی، تست چرخشی آپومورفین برای تأیید پارکینسونی شدن موشها انجام شد. سطوح MANF جسم مخطط با روش الیزا اندازهگیری گردید. دادهها به روش آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد سطح MANFجسم مخطط در گروه کنترل پارکینسون ( 26/91±9پیکوگرم بر میلیگرم) نسبت به گروه کنترل سالم ( 45/22±2پیکوگرم بر میلیگرم) تفاوت معنی داری دارد ()P≤0/05؛ همچنین سطح MANFجسم مخطط در گروه تمرین پارکینسون ( 29/35±2پیکوگرم بر میلیگرم) نسبت به گروه کنترل پارکینسون ( 26/91±9پیکوگرم بر میلیگرم) افزایش داشت، اما تفاوت آن معنیدار نبود (.)P=0/997 نتیجه گیری: نتیجه این پژوهش نشان داد که اجرای برنامه دویدن روی نوارگردان با مشخصات مطالعه حاضر سبب افزایش سطح MANFجسم مخطط نمی شود و بنابراین نمی توان با قاطعیت نقش حفاظت نرونی برای این پروتکل تمرینی قائل شد و نیاز به تحقیقات بیشتری می باشد