ضیاء فلاح محمدی

هدف: امروزه به دلیل کم تحرکی در افراد، شیوع بسیاری از بیماری های مزمن جسمی و روانی مثل چاقی و دیابت رو به افزایش است. بر این اساس، دیابت ملیتوس یا همان دیابت نوع 2 (T2DM)به عنوان یکی از مهمترین بیماری های متابولیک مزمن محسوب می شود. مقاومت به انسولین از ویژگیهای مهم آن است که نهایتاً منجر به هیپرگلیسمی می شوند. با این حال، تمرین استقامتی (ورزش) منجر به کاهش عوارض ناشی از دیابت می شود. آیا تمرین ورزشی می تواند روی پروتئین و ژن NPFF در بافتهای هیپوتالاموس و چربی زیر پوستی اثر بگذارد. با توجه به اطلاعات کم در زمینه تغییرات سطوح پروتئین و ژن NPFF در آزمودنی های دیابتی در اثر ورزش، هدف از این پژوهش، مطالعه تاثیر تمرین استقامتی (پروتکل تمرینی دویدن بر روی تردمیل) بر پروتئین و ژن NPFF در بافتهای هیپوتالاموس و چربی زیر پوستی موش های صحرائی دیابتی القاء شده با استرپتوزوسین بود. روش شناسی پژوهش: در این پژوهش، 50 سر موش صحرائی نر بالغ نژاد ویستار ( با تلفات به 25 عدد موش تبدیل شدند) پس از آشنایی با نحوه فعالیت روی نوارگردان به طور تصادفی به 5 گروه (10 تایی) شامل (1) گروههای کنترل سالم (هیچ دارویی دریافت نکرده و همچنین ورزش نکرده)، (2) گروه کنترل + نرمال سالین، (3) گروه ورزش، (4) گروه دیابت، (5) گروه دیابت + ورزش تقسیم شدند. گروه های ورزشی به مدت 8 هفته بر روی نوارگردان با شدت 50 الی 55 درصد حداکثر ظرفیت هوازی به فعالیت پرداختند. تغییرات افزایشی و مدت و شدت هفته های تمرینی به شرح زیر اجرا شد. هفته اول: مدت دویدن در هفته اول با سرعت 18 متر در دقیقه و به مدت 20 دقیقه بود، هفته دوم: مدت دویدن در هفته دوم با سرعت 18 متر در دقیقه و به مدت 30 دقیقه بود، هفته سوم: مدت دویدن در هفته سوم با سرعت 21 متر در دقیقه و به مدت 40 دقیقه بود، هفته چهارم: مدت دویدن در هفته چهارم با سرعت 21 متر در دقیقه و به مدت 50 دقیقه بود، هفته پنجم: مدت دویدن در هفته پنجم با سرعت 24 متر در دقیقه و به مدت 60 دقیقه بود، هفته ششم: مدت دویدن در هفته ششم با سرعت 24 متر در دقیقه و به مدت 60 دقیقه بود، هفته هفتم: مدت دویدن در هفته هفتم با سرعت 27 متر در دقیقه و به مدت 60 دقیقه بود و هفته هشتم: مدت دویدن در هفته هفتم با سرعت 27 متر در دقیقه و به مدت 60 دقیقه بود. سرعت دویدن هر دو هفته 3 متر در دقیقه افزایش یافت. همچنی