ضیاء فلاح محمدی

زمینه و هدف: راه رفتن یک مجموعه حرکتی منحصر به فردی است که در مرکز توجه تحقیقات کنترل حرکتی قرار دارد. تحقیقات آزمایشگاهی در تلاش برای مشخص نمودن اثرات مداخلات متفاوت بر نحوه کنترل عصبی راه رفتن می باشند. راه رفتن منجر به ایجاد زندگی مستقل در افراد می شود که تحت تاثیر عوامل متفاوتی قرار دارد. جنسیت، سن، خستگی، آسیب و بیماری ها از عوامل مهمی هستند که مورد توجه محققین قرار گرفته است. هر یک از این عوامل می تواند بر نحوه الگوی سیستم عصبی عضلانی راه رفتن اثر گذار باشد اما اینکه آیا تمرینات مداوم ورزشی بتواند بر الگوی راه رفتن و ایجاد یک الگوی حرکتی مختص رشته ورزشی منجر شود نامشخص است. این موضوع مهمی در برنامه های بازتوانی ورزشکاران است که تا کنون به آن پاسخ داده نشده است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر مقایسه متغیر های اوج توان فرکانسی وکار فیزیولوژیک عضلات منتخب اندام تحتانی طی راه رفتن روی سطوح زمین و نوار گردان در آزمودنی های فوتبالیست و غیرورزشکار می باشد. روش شناسی پژوهش: ده بازیکن فوتبال دانشگاه مازندران (قد5±176 سانتی متر، وزن 8/6±4/72 کیلو گرم، سن 3±23 سال) و ده دانشجوی سالم غیر ورزشکار دانشگاه مازندران (قد 6±175 سانتی متر، وزن 18±78 کیلو گرم، سن 3±24 سال) الگوی راه رفتن روی نوار گردان و روی زمین را اجرا نمودند. فعالیت الکترومیوگرافی شش عضله اندام تحتانی پای راست هنگام راه رفتن ثبت شد. از روش تبدیل فوریه برای تبدیل سیگنال های عضلانی از واحد زمان به واحد فرکانس استفاده شد. متغیرهای اوج توان از نمودار توان-فرکانس و همچنین کار فیزیولوژیک از سطح زیر منحنی توان-فرکانس به منظور بررسی های آماری استخراج شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که فوتبالیست ها اوج توان و کار فیزیولوژیک یکسانی را در الگوی راه رفتن مانند افراد سالم عادی نشان می دهند (001/0 P <). با وجود این، اوج توان عضله پهن داخلی هنگام راه رفتن روی نوار گردان نسبت به راه رفتن روی زمین بیشتر بود. علاوه بر این، کار فیزیولوژیک عضلات پهن داخلی، نازک نی بلند و دو قلو هنگام راه رفتن روی نوار گردان نسبت به راه رفتن روی زمین بیشتر بود (به ترتیب: 04/0 P =، 03/0 P =، 001/0 = P). هیچ تفاوت معناداری در اثر متقابل گروه و سطح بر متغیرهای اوج توان و کار فیزیولوژیک هنگام راه رفتن یافت نشد (05/0 P >). نتیجه گیری: این یافته ها نشان دهنده