ضیاء فلاح محمدی

زمینه و هدف: سکته مغزی ایسکمی پنجمین عامل مرگ و میر در جهان معاصر است. از لحظه ی آغاز سکته مغزی ایسکمی سیگنال های التهابی باعث فعال شدن سلول های گلیایی و ایمنی محیطی، تولید سایتوکاین ها، تخریب سد خونی مغزی و نهایتاً آپوپتوز می شوند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین پیش آماده سازی، توأمان و زود هنگام با ایسکمی ریپرفیوژن مغزی بر بیان فاکتو رهای التهابی و علائم ایمونوهیستوشیمیایی آپوپتوز ناحیه CA1 هیپوکامپ در رت های نر ویستار بود. روش شناسی پژوهش: در این پژوهش 48 سر موش نر صحرایی نژاد ویستار به روش تصادفی ساده به 6 گروه (شم، ایسکمی، تمرین، تمرین+ایسکمی، ایسکمی+تمرین و تمرین+ایسکمی+تمرین) تقسیم شدند. تمرین با سرعت 18 متر/دقیقه، مدت 20 دقیقه، شیب صفر درجه و 5 جلسه در هفته آغاز شد که در پایان هفته هشتم حیوانات با سرعت 30 متر/دقیقه، مدت 50 دقیقه و شیب 10 درجه به تمرین پرداختند. برای تحریک از لمس کردن و مالیدن دم استفاده شد. القای ایسکمی مغزی رت ها با انسداد هر دو شریان کاروتید مشترک با استفاده از گیره های میکروسرجری به مدت 45 دقیقه اجرا شد. نمونه برداری و روش مطالعه بافتی هیپوکمپ 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام شد. جهت بررسی بیان پروتئین های NF-κB، TNF-α و caspase3 از روش ایمونوهیستوشیمیایی و آپوپتوز از رنگ آمیزی تانل، هماتوکسین و آئوزین و کرزیل ویوله (نیسل( استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و در صورت وجود تفاوت معنی دار از آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (05/0> P) استفاده شد. یافته ها: پژوهش حاضر نشان داد میزان عوامل التهابی و مرگ سلولی در گروه ایسکمی افزایش یافت. اما در گروه های تمرینی مقدار این شاخص ها نسبت به گروه ایسکمی کاهش نشان داد (05/0>P). در مقایسه بین گروه های تمرینی گروه تمرین+ایسکمی+تمرین (توامان) نسبت به گروه تمرین+ ایسکمی (پیش آماده سازی) و ایسکمی+ تمرین (زودهنگام) کاهش معناداری داشت (05/0> P)، به طوری که اجرای ورزش به صورت توامان، قبل و بعد از القای ایسکمی تاثیر مثبت بیشتری بر کاهش عوامل التهابی و مرگ سلولی داشت. آزمون رفتاری لدر تفاوت معناداری را در هفته 3، 5 و 8 بین گروه توامان و زود هنگام در مقایسه با گروه ایسکمی نشان داد (05/0> P). به عبارت دیگر، اجرای تمرین دویدن روی نوارگردان موجب بهبود عملکرد حرکتی موش ها شد و از این نظر گروه تمرین