یکی از اهداف مهم در برنامه ریزی شهری، مسأله ایمنی شهر به هنگام وقوع مخاطرات طبیعی است. زلزله یک نمونه بارز از مخاطرات طبیعی است که می تواند در صورت عدم برنامه ریزی مناسب شهری، آسیب های جانی و مالی فروانی را به همراه داشته و ایمنی شهر و شهروندان را دچار چالش نماید. از اینرو با توجه به موقعیت قرارگیری ایران بر روی یکی از کمربندهای فعال و لرزه خیز جهان، ارزیابی میزان آسیب پذیری بافت های شهری به هنگام وقوع مخاطره طبیعی زلزله امری ضروری است. از این رو باتوجه به اهمیت مسأله، پژوهش حاضر با هدف سنجش سطح آسیب پذیری بافت های مسکونی به عنوان مهم ترین بخش از سامانه های شهری در کلان شهر ساری در برابر مخاطره طبیعی زلزله شکل گرفته است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی در بستر پیمایشی می باشد. در مرحله نخست با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به بررسی مبانی و مفاهیم مورد نظر پژوهش پرداخته شده است. سپس با بررسی های میدانی و ارزیابی طرح جامع شهر ساری، اطلاعات مربوط به به قدمت، نوع سازه و تعداد طبقات بناهای مسکونی در مناطق چهارگانه شهر ساری استخراج گردیده است. در مرحله نهایی کلاس بندی ساختمان های مسکونی و گزینش منحنی های آسیب-پذیری متناسب هر کلاس ساختمانی به همراه نتایج حاصل از تحلیل خطر لرزه ای برای تعیین درصد و درجه خرابی ساختمان های مسکونی شهر ساری مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که در مناطق 1، 2، 3 و4 شهر ساری به ترتیب، 63% ، 66% ، 72% و 67% ساختمان های مسکونی که از نوع کلاس خشتی و مصالح بنایی از نوع بلوک سیمانی می باشند، به هنگام وقوع زلزله کاملا تخریب می گردند. از سوی دیگر، کمترین میزان خرابی در کلیه ساختمان های فولادی و همچنین ساختمان های بتنی دارای 6 طبقه و بالاتر پیش بینی شده است.
