امروزه سازه های بتنی نقش مهمی در ساخت و سازهای همه کشورها دارد. به همین جهت عملکرد و شرایط نگهداری این سازه ها اهمیت بالایی پیدا می کند. سالانه هزینهی نسبتاً زیادی صرف تعمیر، نگهداری و تقویت سازه های بتنی می شود که درصد بالایی از این هزینه ها به علت دوام ناکافی سازه های بتنی است. همچنین عملیات تعمیر و نگهداری این سازه ها اثرات نامطلوبی بر محیط زیست و سرمایه های یک جامعه تحمیل می کند. در مراحل مختلف طراحی و ساخت سازه ها، مهندسین علاوه بر توجه به ایمنی و قابلیت اطمینان سازه در مقابل بارهای مکانیکی اعمال شده، می باید عواملی را که در طولانی مدت ممکن است روی سازه اثر بگذارد و باعث اختلال در کاربری سازه شود، در نظر بگیرند. این شرایط به حالت های حدی بهره برداری سازه اشاره دارد. نکته مهمی که کمتر مورد توجه قرار می گیرد، در نظر گرفتن تاثیرات و شرایط مختلف جوی بر طول عمر مفید سازه است. یکی از عوامل موثر بر عملکرد سازه های بتن آرمه، که از اندرکنش شرایط جوی و مصالح سازه بتنی ناشی می شود و سبب خرابی سازه های بتن مسلح می گردد، پدیده خوردگی است. در حال حاضر با توجه به آیین نامه ها و استانداردهای فنی، اطلاعات کافی در زمینه ی طراحی سازه های بتنی در مقابل بارهای مکانیکی در اختیار مهندسین عمران قرار دارد اما در زمینه خوردگی، با چالش کمبود اطلاعات و دانش فنی مواجه هستیم. این در صورتی است که موارد بسیاری مشاهده گردیده که تخریب زودهنگام سازه بتن مسلح، بر اثر خوردگی بیش از حد میلگردهای مدفون در آن بوده و یا این پدیده موجب وارد آمدن خسارت های سنگین جهت تعمیر و بازسازی سازه شده است. علی رغم این که در سازه های بتن مسلح، بتنی که روی فولاد را پوشانده یک سد و حفاظ محسوب می شود تا میلگرد فولادی را از آسیب های فیزیکی و شیمیایی محافظت کند و احتمال خوردگی را کاهش دهد، اما در شرایط محیطی خاص امکان خوردگی فولاد در بتن وجود دارد. در زمینه خوردگی، اغلب پژوهش ها بر روی عملکرد خود بتن نظیر مقاومت بتن در هجوم سولفات ها متمرکز بوده است. در حالیکه سهم قابل توجهی از خرابی های ناشی از دوام، مربوط به خوردگی میلگرد مدفون در بتن به خصوص در پل ها و سازه های دریایی است.
