روایت‌شناسی فمینیستی با روشی منظم تفاوت‌های جنسیتی را در داستان و گفتمان بررسی می‌کند و بر مواردی چون جنسیت نویسندگان، مخاطبان فرضی نویسنده، خوانندگان واقعی و شخصیت‌ها و راوی تمرکز دارد. در این مقاله هدف بر آن است تا به بررسی روایت‌شناسی فمینیستی در مهمترین داستان غزاله علیزاده؛ یعنی خانه ادریسی‌ها پرداخته شود. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی نشان می‌دهد که بررسی روایت‌شناسی فمینیستی در این رمان، به جز مضمون نوین، شگردهای قابل توجه ادبی یا ساختار قدرتمند روایی آن؛ بستری برای ظهور و تجلی سویه‌های فکری، مفهومی و فلسفی جنبش فمینیسم است. درواقع، علیزاده در دو شاخصه، رویکردهای فمینیستی خود در خانۀ ادریسی‌ها را نمایان می‌سازد: نخست از طریق بدیلی نو در راستای جایگزین‌کردن روایت‌های توصیفی زنانه از اشیاء، طبیعت و مفاهیم به جای روایت‌های مردانه (به‌گونه‌ای که خواننده بتواند متوجه تفاوت‌های جنسیتی در آن بشود) و دوم از طریق مرکزیت بخشیدن و محوری‌کردن شخصیت‌های زن رمان که درنهایت باعث می‌شود این رمان از دو نظر ساختار رمان؛ یعنی روابط میان توصیف، دیالوگ‌ها و البته اجزای داستانی و از نظر مفهومی‌کردن و پیچیده‌ساختن شخصیت‌های زن داستان رمانی موفق به‌نظر برسد که نشان‌گر وضعیت زنان جامعه در حوزه سیاسی ـ اجتماعی و خانوادگیِ اجتماع داستانی است.
