احسان عطائی

سالهاست که مجازی سازی به عنوان روشی برای به اشتراک گذاری منابع سخت افزاری یا نرم افزاری بین کاربران مطرح بوده است. اما اهمیت مضاعف مجازی سازی از آن رو است که در اکثر پارادایمهای محاسباتی که در دو دهه اخیر پدید آمده اند، جایگاه ویژه و نقش غیرقابل انکاری داشته است. در این پژوهش، مجازی سازی سنگین وزن (مبتنی بر ماشینهای مجازی) و سبک وزن (مبتنی بر کانتینرها) از منظر استفاده از منابع مختلف سخت افزاری سیستم بصورت تجربی با یکدیگر مقایسه شده اند. بررسی مجازی سازی سنگین وزن در این پژوهش، پارامجازی سازی، مجازی سازی کامل و ترکیب این دو تکنیک را در بر میگیرد؛ همچنین، مجازی سازیِ نوع یک و نوع دو پوشش داده شده است. در این راستا، دو ناظر ماشین مجازی Xenو KVM مورد مطالعه قرار گرفته اند. در بررسی مجازی سازی سبک وزن نیز سه پلتفرم اصلی و نوظهور کانتینرسازی، شامل ،Podman ،Dockerو LXCمورد مطالعه قرار گرفته اند. همچنین از ماشین بومی (فاقد مجازیسازی) به عنوان پایه ارزیابی استفاده شده است. در نهایت، پیکربندیهای مختلف و زمان اجراهای مختلف در خوشه نیز بررسی شده است. آنگاه، عملکرد همه پیکربندیها در استفاده از منابع سخت افزاری اصلی شامل پردازنده، حافظه اصلی، دیسک، و شبکه و نرم افزاری شامل عملکرد خوشه های مختلف کوبرنتیز و زمان اجراهای مختلف در محیط آزمایش واقعی و بستر کلودلب توسط اجرای پرکاربردترین بنچ مارکهای رایج مورد اندازه گیری، مقایسه و تحلیل قرار گرفته است