این تحقیق تلاشی است در جهت بررسی مبانی مشروعیت دولت تیموریان. مشروعیت، همان توجیه عقلانی و قانونیت زمامداران برای اعمال حکومت بر مردم و نیز اطاعت شهروندان از آنان می باشد.پیدایی تیمور و جانشینانش سرآغاز دوره ی تازه ای در تاریخ ایران و آسیای مرکزی شد. شاهان تیموری که با زور و شمشیر قدرت را به دست گرفته بودند، بر این امر واقف بودند که اگر چه شمشیر و زور قدرت می آورد اما این مشروعیت است که موجب تداوم و توفیقات حکومتی خواهد بود. از این رو حفظ و تحکیم سلطنت، مقابله با بحران و مشکلات سیاسی ناشی از تزلزل قدرت و نیز فائق آمدن بر برخی از چالش های مشروعیتی، دغدغه ی اصلی تیموریان در این دوره آنان محسوب می شد. سلاطین و نظریه پردازان حکومتی این مقطع از تمام ابزارهای مشروعیتی، جهت حفظ و تحکیم پایه های قدرت خویش و غلبه بر موانع سیاسی و مشکلات احتمالی بهره بردند.