اعتیاد به مواد مخدر یکی از دغدغه‌های جامعه ایرانی طی تاریخ آن محسوب می‌شود. پیدایش بعضی از انواع مواد مخدر و اشکالی از اعتیاد در ایران به قرون میانه تاریخ کشورمان بازمی‌گردد. پژوهش پیش رو به روش توصیفی ـ تحلیلی در پی پاسخ به این سؤال است که مصرف مواد مخدر در قرون میانه تاریخ ایران چه وضعیتی داشته است؟ یافته‌های پژوهش حکایت از آن دارد که انواع مواد مخدر و در رأس آن تریاک و حشیش در آن دوران با کارکردهای درمانی، تفننی ـ تفریحی، تسکین‌بخشی و نیز سیاسی ـ انتقامی رواج داشت. نگرش عمومی به مواد مخدر به علت عوارض و پیامدهای نامطلوب آن در حوزه‌های فردی و اجتماعی منفی بود. هم‌چنین حکومت‌ها در قبال مسئله اعتیاد، غالباً به دلایلی چون مشغله‌های سیاسی ـ نظامی یا علقه‌های شخصی به مواد مخدر، سیاست بازدارنده‌ای در پیش نمی‌گرفتند و صرفاً درباره سربداران و به طور گذرا از سیاست ممنوعیت استعمال مواد مخدر در این دوران اطلاعاتی در دست است.
