ترس از قدرت گیری حکومت های ایرانی، اتحاد و انسجام و یک پارچگی آن ها که می توانسته پایه های حکومت عباسی را بلرزاند و حتی سیادت آن ها را از جهان اسلام بر چیند، علت اصلی ایجاد اختلاف میان حکومت های ایرانی قرن سوم هجری بوده که در نهایت، این درگیری ها باعث تحلیل قوای آنان و تجزیه ی دولت های آن ها می شده که خود در واقع متضمن منافع بنی عباس بوده است، چرا که کنترل این حکومت های جنگ زده و تجزیه شده برای آن ها آسان تر می نمود. پژوهش پیش رو در صدد آن است به این پرسش پاسخ دهد که دلایل و زمینه های نقش آفرینی خلافت عباسی در منازعات و اختلافات حکومتهای ایرانی قرن سوم هجری کدام است؟ سده سوم هجری آغاز روند رو به ضعف نهادن خلافت عباسی است. شورش ها و قیام های مرکز و نزدیک به مرکز خلافت عباسی و نیز نفوذ ترکان در دستگاه خلافت قدرت کنترل تام را از خلفای عباسی گرفته و اشتغال آنها به این عوامل توجه عباسیان را به شرق خلافت اسلامی کم کرده و در این سده است که اولین حکوما های ایرانی سر و شکل می گیرند. خلافت عباسی که نظارت مستقیم خود را بر این نواحی از دست داده سعی می کند با اعتای اختیارات و بخشیدن ولایات این حکومت ها را تابع خویش نگه دارد و دشمنان خود را توسط آنها سرکوب کند. توازن قدرت را بین آنها حفظ کند که اگر یکی از آنها می توانست بر تمام رقبا فایق آمده ایرانی یکپارچه را احیا می کرد تهدید جدی برای بقای خلافت عباسی به حساب می آمد. پس خلافت عباسی سیاست موازنه قدرت و تفرقه افکنی و اختلاف اندازی بین آنها را در پیش گرفت تا آنها را با قدرت و نیرو و توان خودشان زیر سلطه داشته باشد
