بدنبال سقوط ساسانیان توسط اعراب مسلمان در کرانۀ دریای کاسپین، سلسله های محلی چندی قد برافراشتند که یک از مهمترین آنها باوندیان است که حدود هفت قرن در تبرستان فرمانروایی کردند. پژوهش حاضر بر آن است نقش آل باوند شاخه اسپهبدیه (466 تا 616ق.) در رشد و گسترش مذهب تشیع امامیه در جغرافیای تبرستان را در تحولات دینی و مذهبی تبرستان را مورد بحث و بررسی علمی قرار دهد. لذا تحقیق با این سئوال محوری که باوندیان اسپهبدیه چه نقشی در رشد و گسترش مذهب تشیع امامیه در تبرستان داشتند؟ در یافته است یافته های تحقیق نشان می دهد که آل باوند شاخه مذکور با پذیرش تشیع امامیه در تداوم این مذهب از طریق تأسیس مدارس شیعی و گماردن عالمان شیعه برای اداره آن، اختصاص وقف نامه هایی برای اداره امور و تأمین هزینه های این مدارس، حمایت مالی از علمای امامی مذهب و مبارزه با اسماعیلیان و قلع و قمع آنان نقش بسزائی داشتند. نتیجه آن که در ده قرت تکاپوی شیعه و در نهایت رسمی شدن کامل و در عین حال دائمی آن در ایران قرن دهم هجری، نقش و جایگاه باوندیان اسپهبدیه یک نقش ممتاز و غیر قابل انکار است. به لحاظ روش تحقیق نیز با توجه به ماهیت و موضوع، روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی- تحلیلی می باشد.
