حضرت ابراهیم به عنوان دومین پیامبر اولواالعزم درمیان مردم بت پرســـت و اجرام پرســـت بابل به انجام رسالت توحیدی خود پرداختند. ایشان در احتجاجات خود از برهان، جدل و موعظه بهـــره گرفته اند. را ندارند. بیشتر مردم توان فهم برهان و جدل در احتجاجات را ندارند. و تنها از احساســـات خود خود پیروی می کنند. بنابراین طریق موعظه حســـنه که در آیه 125 ســـوره مبارکه نحل بدان اشـــاره شده. می توان از طریق درگیر کردن احساســـات، اقناع روحی در آنها ایجـــاد کرد. هدف این مقاله اســـتخراج روشهای موعظه در احتجاجات ابراهیم برای بیداری دلهای مردم است. حضرت ابراهیم (ع) در احتجاجات توحیدی از چه روشهایـــی برای موعظه استفاده کرده است. این پژوهش با روش تحلیل محتوا و با مراجعه به منابع تفســـیری و ســـایر منابـــع مرتبط انجام گرفته است. براساس یافته ها، مهم ترین روشهای موعظه در سیره احتجاجی حضرت ابراهیم (ع) عبارتند از: طرح پرسش، انذار، برائت و بیدارکردن وجدان ها.
