ازاختلافات اساسی مکتب اهلبیت(ع) و مکتب سقیفه، کیفیت مواجهه باتاریخ صدر اسلام وعملکرد صحابه ووقایع آن دوران است.شیعیان معتقد به ضرورت بررسی منصفانه آن وقایع متناسب با ضوابط موجود بوده واصحابی را که از ایمان استوارو فرمانبرداری نسبت به قرآن وپیامبر(ص) برخوردار بودند شایسته احترام می دانند. ولی کسانی که از این ویژگی برخوردارنبوده و دچار لغزش و حتی مرتکب جرائمی شدند را با سایر افراد برابر و به نقد و حتی مخالفت با آنها می پردازند. درمقابل، اهل سنت به نظریه عدالت کامل صحابه باور داشته و انتقاد ازعملکرد آنان را برنمی تابند. در همین راستا، به ابداع قاعده ای کلامی پرداخته و به موجب آن، سکوت در برابر مشاجرات صحابه راواجب وضروری دانستند.سؤال این است که آیا این قاعده با قرآن و سنت منطبق است؟ این مقاله باروش توصیفی– تحلیلی وبا استناد به منابع معتبر، قاعده مزبور را مورد بررسی قرار داده و نادرستی آن را به اثبات می رساند.
