بالاترین جایگاه نزد مسلمین، جایگاه والای خاتم الأنبیا حضرت محمد(ص) است که هیچ جایگزینی ندارد. با تکیه بر اسناد معتبر و قطعی بین فریقین، که حاکی از حیات برزخی انبیا می باشد، تفاوتی بین منزلت پیامبر اسلام، قبل و بعد از رحلت نبوده و تمام مسلمین، حضور در مضجع نورانی ایشان را با حضور در محضر نورانی اش در زمان حیات مادی برابر دانسته و با شوق زائد الوصفی به زیارتش شتافته و به دعا و راز و نیاز با خداوند متعال می پردازند. با این حال، ابن تیمیه حرانی، در قرن هفتم، به طرح نظراتی پرداخت که نه تنها باور عمومی مسلمین در زیارت و اظهار ادب در مزار نبوی و... را نادیده گرفته، بلکه غالبا بر آنها ادعای اجماع هم نمود. سؤال مهم این است که آیا ادعاهای ابن تیمیه مبنی بر اتفاق نظر بین دانشمندان در دیدگاههای مزبور صادق است؟ این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی به موضوع پرداخته و با تکیه بر آثار اهل سنت، نادرستی غالب ادعاهای یاد شده را اثبات می نماید.
