مساله آموزش و تعلیم باورهای دینی همواره یکی از دغدغه های مهم برای مبلغان دینی بوده است. یکی از مسائل مهم در رابطه با آموزه های دینی روشهای تعلیم است. باورهای دینی مسلمانان از قرآن نشات می گیرد و قرآن کریم خود به عنوان کلام وحیانی در حوزه تعلیم و تبلیغ از روشهایی بهره می گیرد. از جمله روشهای تعلیم و یادگیری که در قرآن کریم مورد استفاده قرار گرفته است بکارگیری مثل است. در این روش مضامین قرآنی در قالب داستان و بیان حوادثی محسوس و ملموس ارائه می گردد. هدف پژوهش حاضر بررسی کاربرد روش مثل در تعلیم از منظر قرآن کریم است. از آنجا که قرآن کریم حوزه وسیعی از باورها و باورهایی دینی را در بر می گیرد پژوهش حاضر به حوزه صفات اخلاقی و مساله توحید و معاد محدود می شود و محقق با شیوه توصیفی - تحلیلی آیاتی را که مضامین مرتبط با صفات اخلاقی و یا مضامین ناظر به توحید و معاد دارند و از روش مثل در تبلیغ و تعلیم آن استفاده شده است را با تکیه بر تفاسیر مختلف مورد بررسی قرار می دهد. در این رابطه محقق تلاش می نماید تا با نظر به جایگاه مثل و کاربرد آن در ادبیات فارسی مستندات ادبی در رابطه با مساله بیان شده را نیز بررسی نماید.
