در طول تاریخ اسلام، حدیث «ثقلین» به عنوان سندی پرافتخار بر صفحه زرین حقیقت شیعی درخشیده و در حوزه های گوناگون کلامی، فقهی، حدیثی و تاریخی محل استناد شیعیان بوده است. این سند از چنان ظرفیتی برخوردار است که می تواند عامل وصل بوده و رفع اختلافات بین امت اسلام را موجب گردد و زمینه انسجام مسلمانان را فراهم سازد، ولی متأسفانه به سبب جهالت و بی مهری ها، از این ظرفیت عظیم درست استفاده نشده است. سؤال اصلی این است که چه عواملی موجب دور ماندن امت اسلام از این ظرفیت گردیده است؟ به نظر می رسد شبهه افکنی ها یکی از عوامل مزبور است. ضرورت فراهم آمدن بستر مناسب برای استفاده هرچه بیشتر از این ظرفیت، نگارنده را واداشت تا در تحقیق حاضر به دنبال پاسخ به برخی از آن شبهات برآید. روش تحقیق توصیفی ـ تحلیلی و مستند به منابع معتبر عامه است تا زمینه پذیرش بهتر مطالب را فراهم سازد. یافته های تحقیق نشان دهنده ضعف بنیادین شبهات واردشده بوده و با اندکی تأمل و ملاحظه منصفانه، شبهات مزبور قابل برطرف شدن است.
