سؤالی مهم تاریخی بین مسلمین مطرح است که آیا می توان به صرف کسب عنوان صحابی، افراد را مستحق صفت والای عدالت دانست یا خیر؟ اهل سنت به سؤال فوق پاسخ مثبت داده و در مقابل، شیعیان معتقد به پاسخی منطقی به سؤال فوق می باشند. فارغ از آیات و روایات، از طریق شواهد تاریخی هم می توان به پاسخ مطلوب دست یافت. تاریخ آئینه تمام نمای شخصیت افراد بوده و میراث مکتوب اسلامی اعم از منابع روایی، تاریخی، اعتقادی و... نتیجه زحمات کسانی است که با تمام وجود خود را مسئول حفظ این امانت دانسته و تلاش بسیاری نمودند تا شخصیت واقعی افراد را به آیندگان معرفی و گنجینه گرانسنگ احادیث و روایات را به نسلهای بعد تحویل دهند. در نقطه مقابل، کسانی هم در تلاش بودند تا با نیرنگ و تزویر، چهره حقیقی برخی از افراد ناموجه را پوشانده و با سانسور حقیقت، چهره ای محبوب و مطلوب از آنان ارائه داده و اندیشه عدالت صحابه را به اثبات برسانند. با توجه به ضرورت آشنایی با نادرستی اندیشه مزبور که از ناحیه آشنایی با مصادیق عینی حاصل می گردد، این مقاله کوشید تا با ارائه نمونه هایی از این دست و با استفاده از روش کتابخانه ای مستند به منابع عامه هم شیوه ناپسند تحریف (که با هدف اثبات موضوع عدالت تمام صحابه صورت گرفت) را تبیین و هم به سؤال فوق پاسخ گوید.
