درپژوهش حاضر به «روش، مراحل و آثار خودسازی در نهج البلاغه» پرداخته شده است، از آن جایی که یکی از فلسفه های بعثت انبیاء رسیدن به مکارم اخلاقی و خودسازی است این مسئله ضرورت بحث را مبرهن می سازد. حضرت علی ع خودسازی را مقدم بر دیگر سازی و خودشناسی را مقدمه ای برای خودسازی می دانند و کسی که مجموعه عیوب خود را بشناسد، می تواند راه را به نیکویی طی نماید و استعدادهای خود را در جهت رسیدن به کمال مطلق که هدف خودسازی است، شکوفا سازد. از دیدگاه امیرالمومنان علی علیه السلام خودسازی دارای مراحلی چون یقظه، توبه، زهد، مراقبه و محاسبه و تقوا می باشد. انسانی که در خودسازی موفق است، آثار آن در فرد و به تبع آن در اجتماع اثر گذار است، از جمله آثار فردی می توان به رسیدن به مقام نفس مطمئنه و محبوبیت در نزد خدا، رهایی از شهوات و کسب بینایی و بصیرت و آمادگی برای مرگ اشاره نمود و آثار اجتماعی خودسازی شامل رهایی مردم از جهل و گمراهی و حفظ جامعه بشری از انحراف می باشد
