حضرت ابراهیم به عنوان دومین پیامبر اولوالعزم در میان قوم بت پرست و اجرام پرست خود، به تبیین اصل مهـم توحید پرداختند. ایشان در احتجاجات خود از برهان، جدل و موعظه بهره گرفته اند. آنچه در احتجاجـات ایشـان درخور توجه است، پرهیز از سخنان بی منطق و استفاده از شیوه های منطقی است که تنها در پرتو دانش، بینش و یقین دعوت به توحید می کند نه براساس پندارها، خرافات، بافته های میان تهی و وعده های غیر عملی. از ایـن رو، به کارگیری برهان در سیره احتجاجی حضرت مورد توجه بوده است. این پژوهش با روش کتابخانه ای و با مـرور آیات قرآن کریم به این پرسش پاسخ داده است که چگونه حضرت ابراهیم براهین منطقـی را در احتجاجـات توحیدی به کار بسته است؟ بنابر مطالعات انجام شده، میتوان به احتجاجاتی که در آن از قیاس استثنایی و اقترانی در اثبات توحید بهره گرفته شده است، اشاره کرد.
