افشین فیاض موقر

زمینه و هدف: چاقی شکمی عامل خطر جدی در بیماری های قلبی عروقی به شمار می رود که ارتباط معکوسی با Vo2max دارد. مطالعه حاضر به براورد Vo2max با پروتکل بروس و راکپورت به عنوان دو روش متداول و گام شمار و پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی (IPAQ) به عنوان دو روش غیرورزشی در مردان با رده سنی مختلف در استان های قزوین، آذربایجان شرقی و همدان پرداخت. همچنین، ارتباط آنها با شاخص های نسبت کمر به قد (WHtR)، نسبت کمر به لگن (WHR)، شاخص چربی بدن (BAI) و شکل بدن بر اساس سطح (SBSI) و شاخص توده بدنی (BMI) مشخص شد. روش بررسی: مردان 60-20 سال به روش خوشه ای از نواحی مختلف مراکز سه استان انتخاب شدند. حجم نمونه به روش مورگان و به تعداد 384 مرد از هر استان بود که در چهار رده سنی تقسیم شدند. نرمال بودن داده ها با آزمون کلموگروف اسمیرنوف و برای مقایسه رده سنی مختلف از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین ارتباط Vo2max با شاخص های چاقی مرکزی با آزمون همبستگی پیرسون بررسی شد. یافته ها: بین دسته های سنی مختلف هر سه استان و همچنین بین هر رده سنی در استان ها نیز تفاوت معنی داری در Vo2max وجود داشت(001/0=P). همچنین در شاخص های چاقی شکمی، بین دسته های سنی مختلف در استان های مذکور فقط در شاخص SBSI تفاوت معنی داری مشاهده نشد. Vo2max براوردی در هر سه استان با شاخص های چاقی شکمی فقط با SBSI ارتباط معکوس معنادار نداشت. نتیجه گیری: کاهش سطح فعالیت بدنی و در راستای آن آمادگی قلبی تنفسی منجر به افزایش شاخص های چاقی شکمی در رده سنی مختلف شد؛ که نشان از ارتباط معکوس معنادار Vo2max با شاخص های چاقی مرکزی غیر از SBSI بود