حکمروائی خوب یک اصطلاح غیرمتعیّن است که به اقتضای بستر تفسیر می‌گردد. این اصطلاح با هدف توسعه مردم‌سالاری و مساوات، هم دارای ابزارهای وسیع‌تر و هم اهداف گسترده‌تر می‌باشد. این نوع حکمروائی و توسعه پایدار، دو مفهومی هستند که به یکدیگر مرتبط‌اند و اگرچه حکمروائی خوب، توسعه پایدار را ضمانت نمی‌کند، اما فقدان آن، تحدید و مانعی برای توسعه پایدار می‌شود. از سوی دیگر، امنیت، شرایط و بسترهای تحقق این دو هدف والا را فراهم می‌کند و منجر به تأثیرات فزاینده بر یکدیگر می‌شود. بنابراین، با مفروض گرفتن این ادعا که حکمروائی خوب، توسعه پایدار و امنیت ملّی بر اساس ترسیم خطوط وابستگی متقابل، کناکنش همبسته، تعامل‌گرا، عقلانیت ارتباطی و راهگشا موجب پیشرفت هر واحد سیاسیِ درحال توسعه می‌باشد، اهتمام این مقاله بر تحلیل چیستی و چرایی این پدیده است.
