قدرت های بزرگ نمایشنامه های بین المللی را می نویسند، به صحنه می آورند و به اجرا می گذارند و در صورتی که این اصول و هنجارها منافع آنها را تامین نکند آنها را نادیده می انگارند. هسته اصلی استدلال نئورئالیست ها به ویژه کنث والتز در بحث هسته ای این است که قدرت های بزرگ برای نظام بین الملل خطر آفرین تر و تهدیدآمیزتر از قدرت های کوچک اند. پژوهش حاضر در پی آن است که اتحاد آمریکا و اسراییل را که خود از دولت های هسته ای اند و مقررات «NPT» و «CTBT» را نادیده می گیرند، چگونه در مبارزه با دستیابی دولت های خاورمیانه به دانش هسته ای هماهنگ عمل می کنند. متحدان استراتژیک تاکنون توانسته اند با استفاده از ابزارهای دیپلماتیک، فشارهای اقتصادی و حتی «حمله پیش دستانه» برخی از متهمان خاورمیانه را از فعالیت های هسته ای بازدارند، اما جمهوری اسلامی ایران به عنوان پیچیده ترین متهم تهدید کننده منافع استراتژیک مشترک آمریکا و اسراییل، علی رغم فشارهای وارده به طور استوار به حیات خود ادامه می دهد و به تدریج قدرتمند تر می شود.
