یکی از مشکلات معماری کنونی ایران، توجه اندک به هویت معماری ایرانی است که موجب عدم وجود تعریفی دقیق، از معیارهای هویتی معماری معاصر ایران است؛ به طوریکه تنوع و تعدد دیدگاه های برگزیده، از اصلی ترین ویژگی های این معماری به شمار می رود. از طرفی دغدغه عمده فلسفه مفاهیم انتزاعی است؛ اما معماری با مواد و مصالح، کارفرما، طراحی، اجرا، بودجه و ... سر و کار دارد. معماری یک فن است و نیازی به هیچ توجیه عقلی غیر از محاسبات کمی ذیل هر کدام از موارد ذکر شده ندارد. ایران در برزخی بین بومی ماندن و جهانی شدن، در برزخی بین سنت و مدرنیته به سر می برد و این در حالی است که هنوز بسیاری، درک و تصور روشنی از این مفاهیم ندارند و این مساله باعث گردیده نه فرهنگ ایرانی در روندی نامنقطع، استمرار یابد و نه دیگر فرهنگ ها به طور کامل شناخته شوند. این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است. گرد آوری اطلاعات با استفاده از منابع و اسناد کتابخانه ای صورت گرفته است. این پژوهش بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت داده ها از نوع کیفی می باشد. نتایج نشان می دهد که برای داشتن یک معماری با هویت و شاخص باید به چهار موضوع: 1- شاخص بودن معمار 2- طراحی معماری3- فناوری روز معماری 4- موضوع کاربردی، توجه داشت.
