عناصر طبیعی، موجب بیماری‌های جسمی و مشکلات روحی در زندگی انسان‌های شهرنشین شده و اختلالات بسیاری در حیات بشر ایجاد کرده است. به‌علاوه، فضاهای درمانی، که وظیفه تأمین و بازگرداندن سلامت انسان‌ها را به عهده‌دارند، نیز در بسیاری مواقع نه‌تنها کمکی به این معضلات نمی‌کنند، بلکه بر این آشفتگی میفزایند. اغلب بیمارستان‌ها و فضاهای درمانی در شهرهای امروز به‌گونه‌ای طراحی و ساخته می‌شوند که بیماران با ورود به آن‌ها، نه‌تنها حس خوشایندی نداشته، بلکه دچار استرس و ترس شده و حس می‌کنند که دیگر کنترلی بر امور ندارند. البته باید توجه داشت که علاوه بر بیماران، همراهان آن‌ها و همچنین کادر بیمارستان نیز در معرض عوارض ناشی از بار منفی این فضاها هستند. بنابراین به‌کارگیری راهکارهای جدید در طراحی منظر فضاهای درمانی به مسئله‌ای بحرانی در این باب بدل شده است. به‌کارگیری طبیعت، به‌عنوان عامل مؤثر در سلامت انسان، از اصلی‌ترین راه‌حل‌های این مشکل است و با توجه به کشش ذاتی انسان به طبیعت، می‌توان از آن در راستای شفابخشی در فضاهای درمانی استفاده کرد. در این پژوهش با تکیه‌بر شفابخشی محیط و تأکید بر سرزندگی سعی بر انسانی نمودن فضاهای درمانی و به‌طور خاص فضاهای درمان برای بیماران گردیده است. تلاش بر آن است تا به کیفیات فضایی و قواعدی دست یابد که نه‌تنها فضای سرد مراکز درمان را از بین می‌برند بلکه بر سلامت و روند بهبودی بیماران نیز تأثیر مثبتی بگذارند و موجب پدید آمدن فضاهای درمانی حمایت‌کننده و احیاگر شوند. در آخر نیز با استفاده از این دستاوردها طراحی منظر محوطه مراکز درمانی برای بیماران با تأکید بر سرزندگی و شفابخشی صورت می-گیرد تا گامی در راستای بازنمودن دریچه‌ای جدید بر طراحی فضاهای درمانی برداشته باشیم.
