با شروع معماری مدرن و ورود آن به کشورهای مختلف از جمله ایران، بحث حفظ هویت معماری دچار تهدید جدی شده است. بدین منظور معماران روش های مختلفی را به کار گرفته اند تا هویت معماری کشور خود حفظ بکنند. در معماری سنتی ایران، تزئینات، جزء جدایی ناپذیری از بنا است که می توان آنها را در کوچکترین تا بزرگترین اجزا بنا دید. تزئینات در بناهایی همچون مساجد، مدارس، حمام ها، خانه ها و غیره استفاده می شدند که مفاهیم مختلفی را در پس خود پنهان می کردند. در میان تزئینات، هنر گره چینی یکی از روش هایی است که در معماری سنتی انجام می شده است. گره از اشکال هندسی منظم و مختلفی تشکیل شده که در اجزای مختلف بنا به کار برده می شده است. از آنجا که گره ها از منطق هندسی منظمی پیروی می کنند و هیچ یک از اشکال استفاده شده بیهوده و بی جهت انتخاب نشده است، این قوه را دارد تا در فناوری های نوین ساخت و ساز به کار رود و بتواند سازه ای پایدار را تشکیل بدهد. با ادغام کردن این نوع از هندسه و سازه می توان به حفظ بخشی از معماری گذشته کمک کرد که در قالب سازه ای نوین، تداعی بخش تزئینات گذشته نیز هست.
