سنت سفالی دالما در غرب ایران در بازه زمانی هزاره پنجم تا اوایل هزاره چهارم قبل از میلاد به دست میآید. یکی از ویژگیهای این سنت فرهنگی افزایش تعداد محوطهها نسبت به دورههای قبل و گسترش سبک سفالی آن فراتر از مرزهای سیاسی امروز ایران است. متأسفانه، محوطههای دالمایی در ایران در معرض تخریب شدید عوامل انسانی و طبیعی قرار دارند و ازآنجاییکه بسیاری از پژوهشهای انجام شده در زمینه این سنت فرهنگی ابتر و بهنوعی تکرار پژوهشهای پیشین بوده و هنوز سؤالات بسیاری در ارتباط با این سنت فرهنگی وجود دارد که پاسخی به آنها داده نشده و نیازمند به انجام پژوهشهای بیشتر بهویژه در بخش میدانی و کاوش هستیم، تخریب فزاینده این محوطهها امکان پاسخگویی به سؤالات را برای پژوهشگران، محدود میکند. در این مقاله تلاش شده تا 95محوطه در درهها و دشتهایی در غرب ایران با تمرکز بر محوطههای دالمایی انتخاب شده، میزان تخریب و عوامل تخریب این محوطهها بررسی شده و در راستای مفاهیم باستانشناسی عمومی، باستانشناسی نجات بخشی، باستانشناسی پیشگیری کننده، مدیریت منابع فرهنگی و توریسم فرهنگی، در اولویتبندی پژوهشهای میدانی این دوره پیشنهادهایی ارائه شود
