حاشیه نشینی پدیده ای است اجتماعی و به عنوان معضل اجتماعی مورد توجه جامعه شناسان شهری و سایر علوم مربوط به شهرسازی قرار گرفته است. معضل حاشیه نشینی یا سکونت گاه های غیررسمی در بخش عظیمی از کشورهای جهان شکل گرفته است، در کشور ما نیز با توجه به مسائل شهری و وضعیت شهرها حاشیه نشینی در اطراف شهرها به خصوص شهرهای بزرگ شکل گرفته است. استان کرمانشاه و شهر کرمانشاه نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. با توجه به اهمیت پژوهش در برنامه ریزی های شهری و نیاز مبرم جهت ساماندهی این قشر آسیب پذیر در پژوهش حاضر به بررسی رابطه حاشیه نشینی و توسعه پایدار در منطقه جعفر آباد شهر کرمانشاه پرداخته شده است. روش تحقیق پژوهش حاضر دارای ماهیتی توصیفی تحلیلی و از نوع هدف کاربردی است. بدین ترتیب که - با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و با انجام بررسیهای میدانی، اطلاعات موردنیاز جمعآوری و سپس کار تجزیه و تحلیل داده ها مطابق با معیارهای درنظر گرفته شده انجام شده است. در نهایت نیز جهت بررسی فرضیه ها و داده های خام بدست آمده از نرم افزار SPSS، کمک گرفته شده و در ادامه نیز جهت رتبه بندی مولفه های موثر بر شکل گیری حاشیه نشینی در منطقه مورد مطالعه از مدل VIKOR، استفاده شده است. نتایج بیانگر آن است که توسعه بخش های غیر رسمی در منطقه جعفر آباد بطور مستقیمی باعث توسعه پایدار این ناحیه گردیده است و مردم نسبت به راهکارهای ارائه شده دیدگاه مثبتی دارند. همچنین مشخص شد که این ساکنان منطقه کنونی خود را به محله قبلی ترجیح می دهد ولی هنوز نتوانسته اند حس تعلق مکانی مناسب نسبت به توسعه منطقه مسکونی خود به پردازند. در پایا نیز طبق رتبه بندی انجام شده مشخص شد که مؤلفه های اجتماعی در بین مؤلفه های شکل گیری اسکان غیر رسمی در محله جعفرآباد از اهمیت بیشتری نسبت به سایر مؤلفه برخوردار است. واژگان کلیدی: حاشیه نشینی، توسعه پایدار، شهروندان، شهر کرمانشاه، منطقه جعفرآباد.
